Jak działa koncepcja PNF i jej zastosowanie? Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych (diagonalnych) – osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu. Według filozofii PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka. Ostatnie lata jeszcze silniej zaakcentowały ten aspekt terapii – praca nad funkcją to nie tylko ustalenia poczynione między pacjentem i terapeutą, to przede wszystkim dążenie do uzyskania w terapii sytuacji zadaniowej, w której chory może w bezpieczny sposób podjąć próbę odtworzenia funkcji. Oznacza to analizę ruchu pacjenta w odniesieniu do jego prawidłowego fizjologicznego przebiegu oraz włączenie do procesu usprawniania elementów treningu samoobsługi z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku i sytuacji zadaniowych , które pacjent zgłosił jako trudne będą niemożliwe do wykonania.
Zgodnie z koncepcją PNF badanie i terapia stanowią integralną całość i wzajemnie się implikują. Terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych będą najsprawniejszych jego sfer ruchowych (najsilniejszych, bezbolesnych, o największym zakresie ruchu) i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu o mechanizm irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia. Takie planowanie terapii wymaga znajomości anatomii funkcjonalnej ciała ludzkiego oraz zasad biomechaniki i fizjologii skurczu mięśniowego. PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta, czyli interakcjom między stabilnością i mobilnością jego ciała, ze szczególnym uwzględnieniem pracy ekscentrycznej mięśni w warunkach grawitacji. Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych.
Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach. Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu. Jego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy komponenty i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. Opór jest modyfikowany stosownie do celów terapii i możliwości motorycznych ćwiczącego i nawet podczas jednego ruchu może ulegać zmianom w poszczególnych jego zakresach, najczęściej jest to tzw. opór prowadzący lub kierunkowy, w odróżnieniu do sił zewnętrznych utrudniających wykonanie zadania ruchowego, stosowanych m.in. w treningu siłowym. Uwzględnienie podczas planowania terapii potrzeb ruchowych i problemów zgłaszanych przez chorego przynosi wiele korzyści i czyni z PNF metodę przyjazną dla pacjenta :
Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to :
Neuromobilizacje polegają na napinaniu lub uruchamianiu nerwów przez odpowiednie kombinacje ustawień i trakcji, przeprowadzane podobnie jak w testach napięciowych. Neuromobilizacje są rodzajem terapii manualnej, w której na układ nerwowy działa się bezpośrednio, „przez pociąganie nerwu”, w celu usprawnienia jego elastyczności i ruchomości. Postępowanie takie ma na celu normalizację zakłóconej pobudliwości i intensywności procesów nerwowych, a przez to pełniejsze przekazywanie informacji w organizmie i usprawnienie procesów naprawczych, gojących. Często pozwala ono na, nieomal natychmiastową, poprawę funkcji i zlikwidowanie bolesności oraz na szybszą regenerację podrażnionych tkanek w tych sytuacjach, w których u podłoża patologii występuje zaburzenie czynności.
W konsekwencji neuromobilizacje to: leczenie w ostrych stanach zapalnych, ograniczenie patologicznych napięć tkanek kurczliwych, zmniejszenie bólu, normalizacja priopriocepcji a w końcu równowaga psychofizyczna. Koncepcja terapii poprzez neuromobilizacje jest zupełnie nowym spojrzeniem na leczenie schorzeń, wymagającym przełamania dotychczas stosowanych schematów myślowych. Stanowi logiczne wytłumaczenie dla wielu mechanizmów i objawów patologicznych. Wzbogaca rozumienie niektórych, już stosowanych, skutecznych sposobów terapii, których istota działania często nie była dostatecznie wyjaśniona.
Mamy nadzieję, że koncepcja ta zawiera treści, które zainteresują państwa i staną się bodźcem do jej poznania, obserwacji klinicznych przy jej stosowaniu i wielokierunkowego rozwoju takiego sposobu leczenia. Główną ideą metody leczenia poprzez neuromobilizacje jest diagnostyka układu nerwowego, także wegetatywnego, w aspekcie wykrywania patologicznych napięć w i wokół struktur nerwowych i próba ich zlikwidowania poprzez bezpośrednie oddziaływania na nerw.
Neuromobilizacja, jako technika delikatna i niezwykle skuteczna, umożliwia jej efektywne zastosowanie w stanach ostrych, z dużą bolesnością, w których tradycyjna rehabilitacja jest bezradna. Elementem kuracji jest także zestaw indywidualnie dobranych ćwiczeń i profilaktyka.
Kinesiotaping – nowe narzędzie w pracy fizjoterapeuty
W latach osiemdziesiatych ubiegłego XX wieku w Japonii Dr KENZO KASE stworzył i rozwinął Kinesiotaping jako efektywną terapię problemów stawowych i reumatyzmu. Techniki Kinesiotapingu bazują na kinezjologii /stąd też nazwa Kinesio/ i istniejącym w organizmie procesie samoleczenia.
W maju 2007 roku instruktorzy kinesiotapingu z Europy zdecydowali o modyfikacji nazwy i treści nauczania. Doskonałym obszarem do przeniesienia wiedzy dotyczącej kinesiotapingu jest układ mięśniowo-powięziowy, czy tez teoria łańcuchów mięśniowych a szereg enigmatycznych wyjaśnień japońskich świetnie tłumaczy teoria tensegracji.
Tak skonstruowana koncepcja została określona jako KINESIOTAPING.
Techniki oparte na użyciu plastrów K-Active Tape nie ograniczają ruchów i są kompletnie inne niż techniki i plastry stosowane w konwencjonalnym tapingu sportowym, jakkolwiek w sporcie Kinesiotaping znajduje także doskonałe zastosowanie. Kinesiotaping oddziaływuje na mięśnie, powięzie, stawy, układ limfatyczny i nerwowy.
Obecnie Kinesiotaping jest powszechnie stosowanym sposobem terapii dużej liczby schorzeń i urazów narządu ruchu w wielu krajach: Japonia, USA, kraje Europy, Azji.
W naszej części Europy prowadzone są szkolenia na Węgrzech, Słowenii a także w Polsce.
Jak działa kinesiotaping ?
Wpływ na funkcje mięśni
Wpływ na funkcje układu limfatycznego
Dodatkowo
Właściwości:
Może być noszony od kilku do kilkunastu dni.
Terapia manualna jest koncepcją badania i leczenia, zajmującą się odnajdywaniem i leczeniem zaburzeń funkcjonalnych układu ruchu. W wyniku prowokacji określonych tkanek bezpośrednio w badaniu odnajdujemy zburzone struktury, aktualizujemy stopień ich uszkodzenia oraz odnajdujemy szczegóły przyczyn dolegliwości. Przyczyna dolegliwości leży często w dysproporcji pomiędzy możliwościami tkanki do przenoszenia obciążenia, a jej obciążeniem. Zatem leczenie powinno tą dysproporcję znosić i przywracać fizjologiczną „grę” pomiędzy stawami, mięśniami i strukturami nerwowymi.
Stosujemy pasywne techniki mobilizacji, jak również aktywne ćwiczenia wykonywane przez pacjenta w celu wzmocnienia i stabilizacji lub jako wprowadzenie do właściwej mobilizacji. Pacjent otrzymuje dodatkowo wskazówki dotyczące właściwych ćwiczeń, które powinny wspierać pracę terapeuty manualnego.
Zastosowanie Terapii Manualnej Pochodzenie terapii manualnej to ortopedia. W międzyczasie jednak TM stała się również częścią składową innych kierunków medycyny takich jak: chirurgia, geriatria, pediatria, traumatologia, neurologia i inne.
Terapia Manualna zasadniczo może być stosowana we wszystkich odwracalnych zaburzeniach funkcjonalnych układu ruchu. Niektórymi ze wskazań do zastosowania Terapii Manualnej są ograniczenia ruchomości, ból albo zmniejszona zdolność do przejęcia odciążenia.
Najbardziej charakterystyczne dla tej metody jest stosowanie dużej liczby odruchów, specyficznej formy ułatwiania ruchów oraz prawidłowego następstwa rozwojowego prowadzonych ćwiczeń. Usprawnianie ma na celu rozwijać odruchy na danym etapie fizjologiczne, a hamować odruchy patologicznie przetrwałe.
Technika ułatwiania wykonywanych ruchów rękami terapeuty pozwala na jednoczesne torowanie pożądanych i hamowanie niepożądanych elementów ruchowych. Ruchy w ten sposób torowane są zbliżone do normalnych ruchów wykonywanych spontanicznie przez zdrowo rozwijające się dziecko, będące w analogicznym wieku rozwojowym.
Hamowanie patologicznych odruchów i prawidłowy rozkład napięcia mięśniowego osiąga się przez odpowiednie ułożenie dziecka w przestrzeni i odpowiednie ułożenie punktów kluczowych, czyli głowy, szyi, obręczy barkowej i biodrowej. Ułatwianie oparte jest na poruszaniu okolicami ciała dziecka, co wywołuje ruchy kończyn i umożliwia przejście dziecka z jednej pozycji do drugiej. Wpływa to na wykształcenie się prawidłowych odruchów postawy i uczy dziecko samodzielnego ich osiągania, kontrolowania i wykorzystywania. Wspomaganie w jednej ze stref pozostawia swobodę ruchów czynnych w obrębie stref pozostałych. Ruchy więc nigdy nie są całkiem bierne.
Zmieniając strefy sterowania uzyskuje się czynne ruchy w coraz innych częściach ciała, zależnie od potrzeby. Ćwiczeniom powinno towarzyszyć słowne określanie wykonywanych czynności, będące poglądową nauką mowy. Usprawnianie powinien prowadzić terapeuta razem z rodzicami dziecka już przed 6 miesiącem jego życia.
Metoda zawiera także dodatkowe techniki służące regulacji wahającego się napięcia mięśniowego:
Podstawowym elementem rehabilitacji dzieci jest rehabilitacja wieku rozwojowego, w której wykorzystuje się możliwości i szanse jakie daje rozwój dziecka w 1 roku życia, aby zapobiec kalectwu i pomóc dzieciom z wadami wrodzonymi lub wcześnie nabytymi. Opiera się ona na wykształcaniu u małego dziecka samodzielności i umiejętności komunikacyjnych. Dziecko przed przystąpieniem do terapii metodą Vojty przechodzi kliniczną ocenę rozwoju i jest to:
Wyzwalanie odruchu pełzania i obrotu według prawidłowego wzorca uzyskuje się za pomocą :
Wskazaniami do stosowania metody Vojty są:
Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Swoje badania i praktykę kontynuował w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne’a oraz Kaltenborna. Rozwijał i doskonalił swój system przez lata eksperymentów klinicznych z tysiącami pacjentów cierpiących na ostre bóle kręgosłupa i pokrewne symptomy.
W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, ze pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała. Już w roku 1981 w swej publikacji The Lumbar Spine [13] Robin McKenzie tłumaczył hipotetycznie, że zjawisko wycofywania i pojawiania się objawów związane jest z właściwym bądź niewłaściwym przemieszczaniem się jądra miażdżystego. Jego przemieszczanie się może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym. Taki model dla płaszczyzny strzałkowej przedstawia schemat poniżej.
Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego [8]. Badania te polegały na porównaniu oceny klinicznej dokonanej wg protokółu McKenziego z obiektywną oceną dokonaną poprzez połączenie diagnostycznej dyskografii (Diagnostic Disc Injection – DDJ) z badaniem rezonansem magnetycznym. Zadaniem badającego protokółem McKenziego było:
Wnioski po badaniu klinicznym były następnie weryfikowane w formie próby ślepej, obiektywnym badaniem dyskograficznym w połączeniu z rezonansem magnetycznym. Zgodność ocen w poszczególnych punktach (1-4) wahała się od 86 do 97%, co potwierdziło olbrzymią precyzję diagnostyczną metody McKenziego. Należy tutaj podkreślić, że to właśnie krążek międzykręgowy jest wg dzisiejszej wiedzy głównym generatorem bólu (wg Jurgena Kraemera 92.8% zespołów bólowych kręgosłupa jest dyskopochodnych) i umiejętne rozpoznanie kliniczne z precyzyjnym określeniem typu uszkodzenia jest podstawą skutecznej terapii przyczynowej.
W terapii metodą McKenziego posługujemy się szeroką gamą czynników czysto mechanicznych; od tych generowanych siłami samego pacjenta (indywidualnie dobrany program ćwiczeń zależnie od rodzaju zespołu bólowego oraz od etapu leczenia) do rozmaitych procedur czysto manualnych, a więc mobilizacji i wyjątkowo rzadko manipulacji, zawsze według zasady stopniowania. Nadrzędnym jednak celem metody jest ograniczenie liczby nawrotów realizowane poprzez szczegółową edukację pacjenta oraz poprzez wyzwolenie w pacjencie akceptacji przejęcia odpowiedzialności za leczenie na niego samego.
Reasumując – metoda McKenziego – co to takiego?
Korzyści:
Więcej informacji na stronie Instytutu McKenziego Polska:
http://www.mckenzie.pl
Masaż to zabieg fizjoterapeutyczny polegający w swej klasycznej formie na wykonywaniu rękoma głaskania, ugniatania, rozcierania, oklepywania ciała w odpowiedniej kolejności i kierunku. W niektórych przypadkach wykonuje się również wibrację czy też innego rodzaju specjalistyczne chwyty pomagające w uzyskaniu pożądanego efektu. Masaż może mieć cele lecznicze, relaksacyjne, lub przygotowywać mięśnie do wysiłku.
Aby podczas wykonywania masażu oraz po jego zakończeniu uzyskiwać założone efekty, niezbędna jest fachowa wiedza z zakresu anatomii oraz fizjologii człowieka jaką dysponuje nasza kadra dyplomowanych fizjoterapeutów.
Przed podjęciem decyzji o chęci skorzystania z masażu, dbając o bezpieczeństwo naszych pacjentów, prosimy zapoznać się ze wskazaniami, a także przeciwwskazaniami dotyczącymi tego typu zabiegów.
Masaż klasyczny
Wykorzystywany jest najczęściej w rehabilitacji leczniczej, stanowi jedną z metod fizjoterapeutycznych, a także w praktyce sportowej, gdzie jest jednym ze środków w całym kompleksie tzw. odnowy biologicznej.
Masaż jest jednym ze sposobów upiększenia ciała, podniesienia jego walorów zewnętrznych, poprawienia wyglądu skóry i sprawności mięśni. Wpływa też bardzo pozytywnie na naszą psychikę, daje ukojenie nerwom i usuwa uczucie zmęczenia.
Masaż odpręża, uspokaja lub gdy trzeba, pobudza. Masaż uwalnia od bólu, bezsenności, pomagając lepiej znosić trudy dnia powszedniego:
Masaż Segmentarny
W masażu tym, stosuje się techniki specjalne, pozwalające uzyskać zamierzone efekty terapeutyczne. Do technik i chwytów stosowanych w masażu segmentarnym zaliczamy:
Drenaż limfatyczny
Polega na usprawnieniu krążenia chłonki (limfy) w układzie limfatycznym. Chłonka rozprowadza w organizmie limfocyty (krwinki białe) odpowiedzialne za odporność organizmu. W przypadku dobrego obiegu chłonki w organizmie bakterie a nawet komórki nowotworowe zanim dostaną się z tkanek do krwi zostają zatrzymane w węzłach chłonnych. Drenaż limfatyczny (masaż limfatyczny) likwiduje obrzęki, wysięki lub zmiany skórne wynikające z zaburzeń krążenia limfy. Limfę podczas masażu odprowadza się z najmniejszych naczyń limfatycznych do coraz większych likwidując w ten sposób zatory. Uzupełnieniem terapii jest zastosowanie metody Kinesiotapingu.
Informacje o projekcie finansowanym pod linkiem http://fizjoterapia-warszawa.pl/aktualnosci
RAMOWY PROGRAM KURSU
Zakres tematyki szkolenia obejmuje (Evidence Based Training):
Dzień 1-2
Rozwój i diagnoza rozwoju ruchowego dziecka do 1 r.ż. W kursie wykorzystane będą elementy diagnozy z zakresu Metody NDT-Bobath, Metody Vojty, Metody Prechtlla, Monachijskiej Funkcjonalnej Skali DiagnostycznejProgram kursu:1. Rozwójruchowyfizjologiczny dziecka do 1 r.ż.2. Wybrane odruchy pierwotne:obraz, znaczenie w rozwoju fizjologicznym3. Wprowadzenie do diagnozy ruchowej /funkcjonalnej/ dzieci małych4. Diagnoza:-ocena napięcia mięśniowego,-ocena siły mięśniowej-ocena czucia powierzchownego dotyku-ocena kamieni milowych w rozwoju ruchowym motoryki dużej dziecka z uwzględnieniem rozwoju aktywności kończyn górnych, stóp i ruchu globalnego.-ocena rozwoju odruchowego dziecka.-ocena kamieni milowych w rozwoju ruchowym motoryki małej dziecka.
Dzień 3-4
Pielęgnacja dziecka do 1 r.ż. Wsparcie rozwoju ruchowego dziecka z opóźnieniem psychoruchowym .
1. Pielęgnacja dziecka do 1.r.ż, prawidłowe sposoby:
-pozycjonowania, podnoszenia, noszenia, odkładania, przewijania, karmienia dziecka
.2. Wybrane akcesoria a rozwój dziecka:
-nosidełka, bujaki, szelki, skoczki, chodziki, pchacze, karuzela, ochraniacze, rowerki biegowe, chusty
3. Wybrane techniki wspomagania rozwoju ruchowego, techniki dla:
-podporów, obrotów, pozycji czworaczej, pełzania, klęku jednonóż, chodu.
Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego
Miejsce realizacji szkoleń i Biuro Projektu: ul. Stanisława Herbsta 4, 02-784 Warszawa,